Even indekken
Hoe langer ik kerk hoe extremer mijn haat-liefde verhouding met de kerk wordt. Ik zie de mooie dingen mooier worden en de lelijke dingen lelijker. Een proces dat mij maar niet los kan laten en het proces loopt lineair met de struggle die ik heb in mijn eigen geloofsleven. De moeite om mij zelf in het geloofssysteem te laten passen en daarbij mijn eigen identiteit en ontwikkelingen niet kwijt te willen raken, is vrij groot. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf naar iets of iemand moet conformeren en daarin weet ik niet of dit een heilig verlangen of een zelfgecreëerd Godsbeeld is, waaraan ik mij probeer te conformeren. Ik betrap mij erop dat ik bezig ben met het aanmeten van cultuur en mij daarbij heilig voel, maar ondertussen niet heiliger word.
Ik ben een wazige idealist die droomt van een betere wereld en een kerk die tot zijn recht komt. Dat verlangen is zo groot dat ik mij daardoor regelmatig kapot erger als het ideaal niet ontstaat. Ergens heb ik het idee dat ik een uitstervend ras ben, want menig persoon die ik tegenkom vertelt mij dan dat ik mij moet laten voeden door een bepaalde mate van realiteitszin. Ik moet tevreden zijn met de kerk die gebouwd wordt en ik moet het verschil zelf maken (inzet). Vragen stellen is kritiek en kritiek is niet opbouwend.
Volgens hen komt de ergernis blijkbaar voort uit een leegte die niet gevuld is in mij, waardoor mijn idealistische kijk op het leven ineens omgevormd wordt tot een psychologisch probleem, waarvan ik toch zeker zelf de oorzaak ben. Met een paar kritische blikken naar mijzelf kan ik de oplossing zijn.
Aan diegene die dat vindt: als jij mij nu kritische vragen laat stellen en langzamerhand mij leert hoe ik mijn verlangen in visionaire inspirerende woorden kan omzetten die opbouwend voor de kerk zijn, laat mij jou dan de ruimte geven om je conformerende niet-mening hebbende gedrag om te zetten in een verlangen naar een kerk die beter, mooier en meer Jezus laat reflecteren.
Met een paar kritische blikken naar mijzelf kan ik de oplossing zijn.
Ik voorspel nu al dat in het stuk dat ik ga schrijven projectie, self-fulfilling-prophecy, kritiek, realiteit, zelfbeklag en eigen schuld dwars door elkaar heen lopen. Daarom vind ik het in dit geval ook geen enkel probleem als je je aangevallen, op je tenen getrapt of niet serieus genomen voelt, aangezien het een uiting is van mijn eigen perspectief en zoektocht naar een vorm van waarheid. Of misschien beter gezegd naar een werkbare situatie/realiteit.
Kerkje spelen en cultuur
Mijn hoofd loopt over van allerlei ideeën die ik heb over de kerk en het wordt tijd dat ik er woorden aan geef. Misschien is het goed om vooraf te zeggen dat ik de kerk zie als de wonderschone uiting van Jezus’ liefde. Danwel in groepsverband, danwel gevormd door individuen die licht laten schijnen in de wereld. In dit artikel ageer ik meer richting de kerk en het christenzijn dat zich in groepsverband en in religie uitdrukt, dan de vrijzinnige individuen die zich losgeweekt hebben van het groepsdenken en overgegaan zijn op een activistische levensstijl, gevoed door liefde. Ik ben zelf ook onderdeel van het groepsverband dus het gaat ook over mijzelf.
De kerk is een plek waarin mensen samenkomen. En samen proberen we zo goed mogelijk te leven. Wij willen lijken op Jezus en doen ons best. Dat lukt niet altijd. En als het niet lukt, maken we regels om het makkelijker te maken. Wij creëren plekken en community’s, scholen, christelijke groepjes, cultuur waarin wij samen als christenen bij elkaar zitten. Op die plekken hebben we alles zo gearrangeerd, dat wij zo min mogelijk kans hebben om niet als Jezus te leven. Wij schermen ons af van alles en iedereen die niet hetzelfde denkt als wij. Zo kunnen wij zoveel mogelijk op Jezus blijven lijken en worden we niet besmet met “de wereld”.
Op die plekken hebben we alles zo gearrangeerd, dat wij zo min mogelijk kans hebben om niet als Jezus te leven.
Op deze plekken proberen wij samen een voorstelling te maken van wie Jezus is. En zoals wel vaker gebeurt, krijg je als je in dezelfde groepen blijft hangen stereotype denkbeelden van hoe de wereld eruit ziet, het heeft dus ook een hoge mate invloed op hoe je Jezus/God ziet.
Sterven aan jezelf
Tijdens het afgelopen zaalvoetbalproject in Barcelona was er een teamlid die een redelijk verwrongen beeld van Jezus had. Hij was christelijk opgevoed en op een gegeven moment had hij echt een keuze gemaakt om Jezus te volgen. Hij had daardoor het idee dat hij alles van zichzelf aan de kant moest zetten om zich vervolgens te laten vullen met Jezus. Je weet wel: “sterven aan jezelf”. Deze tekst heeft mij ook altijd ernstig aan het twijfelen gebracht. Want dat betekende dat ik al mijn eigen verlangens, karaktertrekken en ideeën aan de kant moest zetten, lekker rammelen aan mijn eigen identiteit.
Deze jongen was het zo goed gelukt om zichzelf aan de kant te zetten dat hij in een volledige identiteitscrisis was beland. Zelfs zo extreem dat hij twijfelde aan de kern van zijn zijn, want de cultuurbepaalde evangelische Jezus is een aaibare, lieve, zachte man. Jezus was iemand zonder karakter, zonder passie, zonder boosheid, zonder ziel. Dit beeld van Jezus is natuurlijk enorm bekrompen, maar ik vind het niet verwonderlijk dat hij tot deze conclusie komt. Het is namelijk een boodschap die ik ook bizar vaak heb gehoord.
Jezus als een rebelse strijder die snoeihard voor zijn waarheid stond, die keihard werkte aan zijn idealen en die zo hard provoceerde dat hij doodgewenst en uiteindelijk doodgemarteld werd, dat beeld heb ik nog niet zo vaak gehoord. Nee, Jezus is de knuffelmarokkaan van de evangelische kerk. Iemand die altijd lief is en vooral niet een afwijkende mening of wereldbeeld heeft en zo moeten wij ook worden!
Jezus is de knuffelmarokkaan van de evangelische kerk
Het aanhoren van dit verhaal, raakte mij diep. Want ik realiseerde mij dat de kerk vol zit met mensen die in meer of mindere mate hun glans verloren hebben. De kerk, een groepje half schyzofrene mensen die een deel van zichzelf (lees: Gods unieke schepping die hij met een doel gemaakt heeft en uiterst zorgvuldig uitgekozen heeft) vervangen hebben met een verwrongen, bekrompen beeld van Jezus of vervangen met “heilige gewoontes” omdat ze zich diep in de gewenste cultuur genesteld hebben. Mensen die hun eigen karakter afgelegd hebben, hun eigen passie, hun eigen talenten. Om vervolgens te wachten totdat God hun vult en stuurt en jarenlang in de kerk passief afwachten, totdat God hun vraagt om dat te mogen doen wat er in hun hart borrelt. En als God niet spreekt, dan kan je je altijd nog gaan gedragen zoals de rest dat doet. Dan ben je safe, dan leef je heilig.
Talenten in onze cultuur
Wat ook vaak gebeurt is dat we onze talenten wel inzetten, maar dan gebruiken om iets puur christelijks te maken, leuk voor onze subcultuur.
Christelijke rap bijvoorbeeld. En dan de hele tijd rappen over de bijbel, over Jezus en over verlossing. Bah. Alsof deze mensen geen leven hebben waarin zij pijn hebben, boos of kwaad zijn, verliefd zijn, drugs geprobeerd hebben, ruzies hebben gehad, of snoeihard depressief zijn. Er zit niks menselijks in deze muziek. Deze christelijke meuk is alleen gemaakt voor mensen die met hun hoofd in de wolken of misschien zelfs de hemel lopen.
Wij denken dat we christelijker handelen als we Gods boodschap enorm centraal zetten, waardoor we de passie voor het eigenlijke vergeten, hierdoor krijg je naast leuke aanbiddingsmuziek, troep. Het komt voort uit dualistisch denken en calvinisme. Als wij maar hard genoeg aan God denken, dan komen we tot ons recht. Alles wat direct aan God doet denken, maakt dat het heilig is. Dus we rappen over Jezus in plaats van over het leven. Als wij het over het leven hebben is het niet christelijk, als we rappen over Jezus, wel. Als wij ons vol passie storten in een hobby of iets anders dan is het een afgod, want we hebben niet aan God gedacht. Toen ik geblesseerd raakte aan mijn knie dacht ik dat ik hier niet van slag van mocht zijn. Mijn sport was namelijk niet het belangrijkste in het leven.
Als wij maar hard genoeg aan God denken, dan komen we tot ons recht
Het proberen losstaan van “de wereld” zorgt voor een worsteling. In plaats van mij in het leven te storten, probeerde ik God te pleasen door Hem maar krampachtig centraal te zetten. En had ik het gevoel dat ik heiliger leefde als ik aan God dacht, of als ik christelijke muziek luisterde.
We gedragen ons gespleten tot de max en dat begon ik mij steeds meer te realiseren. Ik kwam er ook achter dat andere christenen hier ook last van hadden. Ik ergerde mij bijvoorbeeld aan het gebrek aan creativiteit en levensverhalen in christelijke muziek. Voor sommige christenen is het een prima manier om in de bubble te blijven, voor mij was het een extra reden om seculiere muziek te luisteren, gemaakt door echte mensen.
Or as Cartman, of “South Park,” put it: “All right guys, this is going to be so easy. All we have to do to make Christian songs is take regular old songs and add Jesus stuff to them. See? All we have to do is cross out words like ‘baby’ and ‘darling’ and replace them with, ‘Jeeesus.’”
This subculture was created by the belief throughout much of American evangelicalism that all Christians were required to verbally proselytize for their faith as often as possible. Music wasn’t good — or in other words, approved of — unless it was didactic. — huffingtonpost
Een kerk vol met mensen die denken dat ze christelijke dingen moeten maken (lekker bewust), zodat wij relevant worden voor God. Dan ben je lekker relevant, maar ondertussen raken we het contact met de normale mens kwijt. En vanuit onze subcultuur ontstane denkbeelden, muziek en cultuur bestormen we de wereld. Een bijzonder groot succesverhaal kunnen we wel stellen, elke zondag dranghekken voor de kerken.
Hoe diep mijn religieuze denken in mij verankerd ligt werd duidelijk toen ik “de uitnodiging” aan het lezen was:
The Shack,
where Mack is talking with God about the music on Her iPod (in his book, Young portrays God as a large, black woman):
He inquired, “May I ask what you’re listening to?”
“You really wanna know?”
“Sure.” Now Mack was curious.
“West Coast Juice. Group called Diatribe and an album that isn’t even out yet called Heart Trips. Actually,” she winked at Mack, “these kids haven’t even been born yet.”
“Right,” Mack responded, more than a little incredulous. “West Coast Juice, huh? It doesn’t sound very religious.”
“Oh, trust me, it’s not. More like Eurasian funk and blues with a message, and a great beat.” She sidestepped toward Mack as if she were doing a dance move and clapped. Mack stepped back.
“So God listens to funk?” Mack had never heard “funk” talked about in any properly righteous terms. “I thought you would be listening to George Beverly Shea or the Mormon Tabernacle Choir—you know, something churchier.”
“Now see here, Mackenzie. You don’t have to be lookin’ out for me. I listen to everything—and not just to the music itself, but the hearts behind it. Don’t you remember your seminary classes? These kids ain’t saying anything I haven’t heard before; they’re just full of vinegar and fizz. Lots of anger and, I must say, with some good reason too. They’re just some of my kids, showin’ and spoutin’ off. I am especially fond of those boys, you know. Yup, I’ll be keeping my eye on ‘em.”
Het idee dat God de Vader (in dit boek een heerlijk liefdevolle negroïde vrouw) muziek van een seculiere band aan het luisteren was en dat ze er van genoot, omdat de teksten zo mooi en puur waren en over het leven gingen in tegenstelling tot alle christelijke godsdienstlessen, waar alleen maar dingen gezegd werden die ze al gehoord had, zorgde bij mij voor vochtige ogen. Ik worstel tegen het religieuze denken dat het niet mag, dat ik niet mag genieten van een seculiere band. Dat als een rapper vloekt ik mijzelf en mijn reine kanaal bevuil. Het idee dat het fout is. Het idee dat ik niet mág genieten als ik geniet van de talenten van iets of iemand die niet gelooft in God of niet dezelfde woorden aan het mysterie van het leven geeft als ik. Ergens in mijn hart maak ik een subtiele scheiding tussen een christen en een niet-christen, soms herkenbaar, maar vaker onbewust.
En wat hebben wij als christenen vaak voor de hand liggende herkauwde en sociaal verantwoorde antwoorden in onze bijbelstudies en kerken. Het echte leven is er totaal uitgeperst en dat zie je vervolgens ook weer terug in al onze christelijke uitingen.
Ik zie minder unieke mensen binnen de christelijke wereld dan daarbuiten. Niet-christenen lijken veel meer bezig te zijn met het ontdekken van de wereld, zichzelf en de ander. Het lijkt soms dat christenen bang zijn om volledig zichzelf te zijn, bang om te ontdekken, bang om op hun plaat te gaan, bang om te zondigen, bang om God niet op de juiste manier te reflecteren. Ik zie een groep bange mensen die een bepaalde noodzaak voelen om zich te conformeren naar een kerkelijke, evangelische standaard.
Wat mij betreft is dat een zonde richting jezelf, de ander en God. Reden 1: Het ontbreekt aan een bepaalde vorm van zelfwaardering (want je probeert je aan een cultuur te conformeren die buiten jezelf ligt) 2: Het ontbreekt aan naastenliefde (want je sluit je op in je eigen subcultuur) 3: Het ontbreekt aan waardering voor Gods schepping (want je onderzoekt niks en behoudt daardoor alleen, het vanuit de cultuur voorgeschreven, goede) en het is ook een grove misschatting van wie God is. Alsof God te vangen is in onze christelijke cultuur. Alsof God te vangen is in onze kerkstroming en mening. Alsof God alleen gereflecteerd wordt door christenen. God is groter dan dat en is groter dan de wereld van de christenen. God geniet van zijn schepping inclusief de niet gelovigen. Volheid van God wordt geopenbaard in zijn schepping. In christenen en niet christenen. Psalm 104:24 De schepping van deze mensen is tot eer van God. Christenen erkennen dit, maar het bewustzijn hiervan maakt de christen niet ineens mooier. Als het bewustzijn van een Godheid de standaard is of God ergens van geniet, dan zijn de plantjes en beestjes van deze wereld ook geen afspiegeling van Gods grootheid. Wij hebben als christenen geen enkel streepje voor.
Niet-christenen lijken veel meer bezig te zijn met het ontdekken van de wereld, zichzelf en de ander.
Nergens in de bijbel lees ik dat God het karakter, de persoonlijkheid of de talenten van gelovigen aanpast. God werkt door de karakters, talenten en identiteit van de mensen heen, haalt het destructieve eruit en vult het met liefde, passie, kracht zodat deze persoon volledig tot zijn recht komt. Hij brengt je nog verder tot bloei.
De staat van de kerk
Mag ik hardop zeggen dat de kerk niet functioneert en dat christenen in de westerse wereld een uitstervend ras is? De kerk loopt snoeihard leeg en het is tijd om dat onder ogen te zien. We zijn niet relevant, we zijn niet inspirerend, we zijn een groepje saaie mensen die de wereld eerder verpesten, dan dat wij hem mooi maken. En dat terwijl wij de mooiste boodschap hebben die er maar is. Ik denk dat dat komt, omdat wij onze eigen cultuur gebouwd hebben en niet God door ons heen hebben laten stromen.
De kerk loopt snoeihard leeg en het is tijd om dat onder ogen te zien.
Waarom ben je zo boos, zou je misschien denken. Waarom erger ik mij aan de kerk? Mijn boosheid is gebaseerd op een verlangen en een nood die ik zie.
Wij verzaken het als kerk totaal om relevant te zijn. Ik heb veel vrienden die gestopt zijn met naar de kerk gaan, of gestopt om te geloven. Waarom? Omdat zij geloofden in een kerk die relevant was, die liefheeft, in een boodschap die de wereld zou veranderen, die revolutionair zou zijn. En wat ze kregen was een kerk die relevant was in zijn eigen subcultuur, een plek die gedomineerd wordt door cultuur en religie, met mensen die niet tot hun recht komen. Deze vrienden hebben exact dezelfde vragen als ik, maar hebben vaak te makkelijke antwoorden gekregen. Of ze zijn voor vervelend versleten, omdat ze kritiek hadden. Dat doet mij pijn.
Dat een deel van mijn eigen vrienden niet meer gelooft is pijnlijk. Maar ik kan huilen als een baby als ik denk aan de generatie jeugd die nu opgroeit. In het westen van het land zie je nergens meer jeugd in de kerk en het breekt mijn hart. Zij weten niks van de kerk, behalve dat zij toen ze jong waren communie hebben gedaan. Wat ze verder weten is dat christenen voor zondagsrust zijn, geen seks voor het huwelijk mogen hebben (maar wel hebben) en dat de paus de pedofielen van zijn groepje heeft verdedigd, maar tegen condooms is. En dat het donderse juichpak uit de schappen gehaald is in Barneveld. Kortom, niet relevant en vaak zelfs ergerlijk.
Deze jongeren kunnen zich niet verplaatsen in de cultuur van de kerk. Terecht! Want onze gebouwde cultuur loopt niet synchroon aan de wereldse cultuur. Het sluit niet op elkaar aan en we praten totaal langs elkaar heen.
Deze jongeren kunnen zich niet verplaatsen in de cultuur van de kerk. Terecht!
Er zijn zoveel jongeren die graag meer willen weten over God. Veel jongeren hebben een tof leven, maar missen diepgaande gesprekken, of willen meer weten van het geloof, en wij bieden het niet aan. Want wij doen het liever op onze eigen manier in onze eigen groepjes. En naast de jongeren waar het goed mee gaat heb je ook nog al die jongeren die compleet naar de mieter gaan. De jongeren die stukgaan van alle huwelijken die kapot gaan, zichzelf in de polsen snijden, zich eenzaam voelen, snoeihard aan de drugs zitten, zelfmoord neigingen hebben of zichzelf naar een schoonheidsideaal verhongeren. Dat doet mij pijn. En daarom hoop ik op een kerk die te vinden is op de plekken waar deze jongeren komen. Niet in de kerk dus.
Afbreken
Ik denk dat wij als kerk onze cultuur grondig moeten onderzoeken en moeten kijken welke dingen aangeleerd zijn, wat wij onszelf door de tijd heen allemaal wijsgemaakt hebben. Zodat er ruimte ontstaat voor een nieuwe pluriforme cultuur, waarin de kerk een afspiegeling is van de samenleving en waar God gevonden kan worden. Een kerk waarin de mensen vol passie volledig tot hun recht komen, iedereen met zijn eigen karakters, talenten, vragen en inzichten een kerk met ruimte voor ontplooiing.
Wat als de kerk bekend stond om zijn naastenliefde. Niet alleen onderling, maar juist daarbuiten? Wat als de kerk bekend stond om die mensen die vol passie het leven aangrijpen. Mensen die ten volle weten wie ze zijn en zich volledig geaccepteerd weten door God. Zonder angst voor de boze wereld, want in mijn bijbel is die allang overwonnen. Stel dat wij bekend staan als de mensen van de 2e kans als de wereld een moordenaar al afgekeurd heeft. Stel dat de kerk bestaat uit mensen die alles, maar dan ook alles willen weten over hoe de wereld in elkaar zit. Die samen met andere wetenschappers zich storten in onderzoek, omdat ze willen ontdekken hoe God de wereld toch zo fantastisch heeft gemaakt. Stel dat de kerk bekend stond om mensen die echte rauwe vragen durven te stellen, die zich eerlijk en oprecht durven op te stellen, omdat ze hun bevestiging niet van anderen hoeven te hebben. Stel dat de kerk openstaat voor kritiekgevers en dat gebruikt om zichzelf te scherpen en om open te staan voor andersdenkenden. Stel dat de kerk relevant is in elk deel van de samenleving en christenen zich bevinden in de hoogste regionen van het zakelijke en politieke leven, in het theater, in de muziekwereld, bij kunstenaars, bij anarchisten, bij technofeesten. Maar ook bij de zwervers, bij illegalen, op de wallen en in gevangenissen.
Ik geloof
Ik geloof dat de kerk als geloofsgemeenschap zich moet uitstrekken naar de huidige cultuur. We moeten ons minder opsluiten, maar juist losbreken om ons meer te gaan verdiepen in de mensen om ons heen. Niet om ze te bekeren of naar de kerk te sleuren, maar om ons leven werkelijk met hen te delen. Geen verborgen agenda’s met bekeringsdriften, maar hen op gelijke waarde schatten. Connecten op basis van interesses, op talenten, op menszijn, onvoorwaardelijke liefde. Ik geloof dat de kerk dan pas echt gaat leven. Ik geloof dat God dan door ons heen kan werken. In de eerste plaats om ons beperkte paradigma flink op te rekken, zodat de grootheid van God meer ruimte krijgt. Daarbij denk ik dat wij meer uitgedaagd worden om onze talenten in te zetten op een manier die iedereen aanspreekt, niet alleen een christelijk groepje. Onze talenten doorstroomt met alles wat God ons geeft.
En als God de kerk dan op de kop heeft gezet, misschien geeft hij ons dan uiteindelijk ook de gelegenheid om wat te delen van Jezus, aan mensen die geïnteresseerd in ons en Hem raken.
Omdat we normaal zijn, omdat wij ook toffe inspirerende dingen willen doen, dingen die de wereld mooier maken. Omdat wij volop in het leven staan en omdat wij ons eindelijk met elkaar kunnen identificeren. Omdat de christen ook ineens een mens blijkt te zijn.
Christenen die bol staan van creativiteit, eigenheid, passie, kracht, hoop, liefde, karakter en vol afwijkende denkbeelden, omdat dat het karakter is van de Jezus is die zij volgen.
Macklemore — Church
Neem eens de tijd om de lyrics van het onderstaande nummer van Macklemore te horen/lezen. De redenen die hij aandraagt om vanaf zijn jeugd niet meer in God te geloven en de plekken waar hij wel antwoorden vindt op de vragen die hij heeft. En het meest bizarre, de conclusie dat God universele regels van liefde heeft en dat God in ons woont.
Hij gelooft nagenoeg hetzelfde als ik, maar drukt zich iets anders uit. Hij noemt zichzelf door ervaringen een atheïst ik noem mijzelf met dezelfde vragen een volgeling van Jezus. Deze rapper had een relevante kerk nodig.
“Church”
(feat. Geo)[Jim Valvano speech at the 1993 ESPY Awards:]
Time, time is very precious to me. I don’t know how much I have left and I have some things I would like to say.
Hopefully at the end I’ll have something that will be important to other people too.[Geologic:]
Stand up, sit down, stand up again
Morse Code sent to God, are you listening?
He must have been too busy fixing other shit
No call, no response shows the opposite
We confess to the man who was faceless
I still do the same but to thousands of strangers
Went through some changes, some said I’m faithless
’Cause I replaced the altar with a basement
I often fought the explanation of where people go when their bodies let go of the soul
Does it just turn cold?
Or do we get judged and told where to go?
And if so, how the f*ck would you know if nobody came back and said I’m telling you, bro?
I could never get past the shit that was spit out the pastor’s lips
And the rapper’s started making more sense
I guess that’s the reason that some people cringe when they kids get a hold of my shit
If the grip of a God is insistent on not questioning if he truly exists
No wonder that I got caught up in the music it filled my spirit to the brim, amen
Motha f*cker[Macklemore:]
This is my offering card
The only thing I have to offer is bars
The only time I felt like I was talking to God
Was in my Walkman walking with Nas
Alright see I be going to Sunday school every week
In the back trying to read, but see that something was off
Maybe it was ’cause I was trying to huddle in the yard
Preacher didn’t connect when he would mumble the Psalms
I was in my head and I was bustin’ with Pac
Takin’ off my wifebeater and getting drunk in the park
After that part, I found God, it wasn’t Jesus
Some psilocybin and the ink released him
I began to hold communion every time my music came out the speakers I used it
And it fuled my movement I believed in, voice of reason, just me and my Adidas
And I could achieve it, I put my hand over my heart, pledge allegiance
I solemnly swear by the faith that raised my since Kool Herc dropped the needle
The South Bronx, that’s hip-hop’s Egypt
The word of our God is manipulated and twisted by the same system
That is infiltrated and falsely interpreted Jesus
One life, one love, one God, It’s us, treated your neighbor how you would want to be treated
The universal laws of God, don’t look too far it’s right here, us human beings
The spirits right here and I don’t have to see it
Now every time I want to connect with God I put my headphones on
Then I nod, grab my pen, my pad, let it seep in, in
And that’s my process
And God’s always watching
Got God in my Walkman
Go ahead and top that
